ମାଟିର ସୁଗନ୍ଧ – ୨

ମାଟିର ସୁଗନ୍ଧ – ୨
(ସାହିତ୍ୟିକ ମୁକ୍ତକବିତା)
॥ ଲୋକନାଥ ମିଶ୍ର ॥

ପ୍ରଭାତର କୁହୁଡିରେ
ଗାଁର ପଥ
ଉଠୁ ଥିଲା ଶାନ୍ତରେ,
ପାଦେ ପାଦେ
ମାଟିର ପାରିଜାତ
ସୁଗନ୍ଧେ ଭିଜାଉଥିଲା
ଶିଶୁମନ ।

ସାତ କୋଶ ଦୂରର
ଶିକ୍ଷାଳୟ ପଥେ
ଚାଲୁଥିଲେ
ଦିନ କୁ ଦୁଇଥର,
କାଣ୍ଟାଝାଡ଼
ଜଙ୍ଗଲପଥ,
ଗୋଧି , ସାପ
ଭୟଙ୍କର ସ୍ଥିତି,
ତଥାପି
ହୃଦୟରେ ଜଗନ୍ନାଥ
ପ୍ରାର୍ଥନାର
ପଦକ୍ଷେପ ନଥିଲା ଶିଥିଳ ।

ବର୍ଷା ରୁତୁରେ
ପଥେ ପଥେ
ପାଣିରେ ଭାସୁଥିଲା
ଆମ ପାଦଚିହ୍ନ,
କିନ୍ତୁ ସ୍ୱପ୍ନ
ଭାସୁଥିଲା ନାହିଁ ।

ସନ୍ଧ୍ୟାକାଳେ
ପଥରେ ପଡ଼ୁଥିବା
ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତର ରଙ୍ଗ
ଆମ ଗୋରା ହାତରେ
ଆଶାର ଚାଷ କରୁଥିଲା ।

ତେର ବସନ୍ତରେ
ଜେଷ୍ଠାଭଗିନୀ
ବିବାହିତା ହେଇ
ଗାଁରୁ ବିଦାୟ ନେଲା,
ପାଦେ ଅଳତା
ଚକ୍ଷୁପଥେ ଲୁହ,
ଗାଁର ମାଟି
ତାହାର ସ୍ମୃତିକୁ
ଚିରକାଳ ପାଇଁ
ବୋହିନେଲା।

ଆଜି
ସେହି ପଥରେ ବସି
ମୁଁ କୁହେ —
“ହେ ପବିତ୍ର ମାଟି,
ଆମ ପାଦଚିହ୍ନ
ଚିରସ୍ଥାୟୀ ରହୁ,
ଆମ ଶିଶୁକାଳ
ତୁମର
ଚିରଦିନ ସୁଗନ୍ଧିତ ହେଉ।”

Understanding Shraddha and Pinda Daan : A Journey of Honoring Ancestors